Παγωμένος ώμος

Ο παγωμένος ώμος ή αλλιώς συμφυτική θυλακίτιδα του ώμου είναι μια πάθηση στην οποία ο ώμος προοδευτικά χάνει την κινητικότητα του και γίνεται όλο και περισσότερο επώδυνος λόγω φλεγμονής. Τα οστά που συναποτελούν τον ώμο συγκρατούνται μεταξύ τους με ισχυρούς συνδέσμους. Οι σύνδεσμοι μεταξύ του βραχίονα και της ωμογλήνης σχηματίζουν ένα περικάλλυμα που περιβάλλει την άρθρωση, τον αρθρικό θύλακο. Καθώς φλεγμαίνει, ο θύλακος γίνεται σκληρός και ανελαστικός. Η φλεγμονή του θυλάκου συνοδεύεται από την δημιουργία συμφύσεων – σκληρές, κολλώδεις ταινίες ιστού – εντός της άρθρωσης. Το αποτέλεσμα είναι πόνος και περιορισμός της κινητικότητας του ώμου.

Εικόνα 1: Φυσιολογικός αρθρικός θύλακος Εικόνα 2: Φλεγμαίνων αρθρικός θύλακος

Ο παγωμένος ώμος συμβαίνει σε ορισμένους ασθενείς μετά από τραυματισμό και παρατεταμένη ακινητοποίηση του ώμου. Τα άτομα που πάσχουν από σακχαρώδη διαβήτη, θυροειδοπάθεια ή άλλες ενδοκρινολογικές διαταραχές είναι πιο επιρρεπή στην νόσο. Παρατηρείται επίσης πιο συχνά σε καρδιοπαθείς και ασθενείς με Πάρκινσον.

Η θεραπεία της νόσου περιλαμβάνει πάντοτε εντατική φυσιοθεραπεία, ώστε να διατηρηθεί η κινητικότητα της άρθρωσης και να αποτραπεί η δημιουργία περαιτέρω συμφύσεων. Ωστόσο, η συντηρητική αντιμετώπιση από μόνη της αργεί να επιφέρει αποτελέσματα, τα οποία μπορεί να ταλαιπωρούν τον ασθενή για 1-2 χρόνια. Για την ανακούφιση του πόνου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν αντιφλεγμονώδη από το στόμα ή ενέσεις κορτιζόνης. Σε πιο προχωρημένες καταστάσεις, η υπερηχογραφικά κατευθυνόμενη παρακέντηση και έγχυση 10 – 20 ml φυσιολογικού ορρού εντός της άρθρωσης μπορεί να διαστείλει τον θύλακο και να απελευθερώσει την άρθρωση. Όταν αποτύχουν τα συντηρητικά μέσα, η αντιμετώπιση είναι χειρουργική. Η αρθροσκόπηση του ώμου έχει σκοπό να καθαρίσει την άρθρωση από τον φλεγμαίνοντα ιστό και τις συμφύσεις, ενώ παράλληλα με τους χειρισμούς που γίνονται υπό αναισθησία αποκαθίσταται η κινητικότητα. Μετά την επέμβαση, ξεκινάει άμεσα η κινητοποίηση του ώμου προκειμένου να μην υποτροπιάσει.